De Johannes Vermeer Prijs is een staatsprijsvoor de kunsten, ingesteld door de ministervan Onderwijs, Cultuur en Wetenschap omuitzonderlijk artistiek talent te eren en verderte stimuleren. De realisatie is in handenvan de Boekmanstichting. De prijs is... Lees verder >>

De Johannes Vermeer Prijs is een staatsprijsvoor de kunsten, ingesteld door de ministervan Onderwijs, Cultuur en Wetenschap omuitzonderlijk artistiek talent te eren en verderte stimuleren. De realisatie is in handenvan de Boekmanstichting. De prijs is dit jaar toegekend aan Alex van Warmerdam. Ter ere van het werk van Alex van Warmerdam is voor de prijs een speciale uitgave verschenen geschreven door Joost Ramaer getiteld "Afgemeten en uitgebeend: Leven en werk van Alex van Warmerdam". Hieronder een gedeelte uit het eerste hoofdstuk:1-Een unieke broedplaats van talentEen jeugd temidden van theater, muziek en decorsOudste kinderen gaan vaak gebukt onder hun positie in het gezin. Ze moeten iedere meter eigen ruimte, iedere decibel muziek die zij laten klinken in hun kamer, ieder uur van de uitgaansnacht bevechten op ouders voor wie het ook allemaal nieuw is, de fasen die zo’n eerste kind doorloopt. De taaie, niet aflatende strijd, of juist het gebrek daaraan - het kind wil niet, of durft niet, en tracht zich te voegen, zonder oog voor de schade aan zijn karakter - leidt even vaak aan beide kanten van het front tot ongemak en onbehagen. Stille verwijten en verwijdering over en weer, smeulende sintels die nooit worden uitgetrapt tijdens een stevige ruzie of een goed gesprek.

In Vondel. Het verhaal van zijn leven (1587-1679) wordt de grote Nederlandse dichter midden in de zeventiende eeuw geplaatst: in het Amsterdam dat in verbluffend korte tijd uitgroeide tot de commerciële metropool van Europa en tegen de achtergrond van... Lees verder >>

In Vondel. Het verhaal van zijn leven (1587-1679) wordt de grote Nederlandse dichter midden in de zeventiende eeuw geplaatst: in het Amsterdam dat in verbluffend korte tijd uitgroeide tot de commerciële metropool van Europa en tegen de achtergrond van de Tachtigjarige Oorlog waarin de Nederlandse Republiek na een moeizame strijd haar onafhankelijkheid veroverde. Meer dan welke andere Nederlandse dichter in de Gouden Eeuw heeft Joost van den Vondel deelgenomen aan de politieke en godsdienstige strijd in een samenleving die worstelde met haar identiteit. Naast Vondels onvergetelijke verzen waarin hij uiting gaf aan de meest intieme emoties, zoals in het beroemde gedicht over de dood van zijn dochtertje, hielden ook de grote politieke strijdvragen van zijn tijd hem intens bezig. De talloze pamfletten die tegen hem gepubliceerd werden en die in dit boek de revue passeren, laten zien hoe hij in zijn gevecht om geestelijke vrijheid meermalen ook persoonlijk gevaar liep. Een belangrijke plaats in deze indrukwekkende biografie neemt ook Vondels toneelwerk in. Met de standpunten die hij in zijn toneelstukken aan de orde stelde, speelde hij een opvallende rol in de publieke discussies die ten slotte het gezicht van het toenmalige Nederland bepaalden.

Ingeleid, vertaald en van noten voorzien door Jan Gielkens
De Duitse schrijver Georg Büchner (1813-1837) was net drieëntwintig toen hij overleed. Hij had meer van zich doen spreken als politiek actief student dan als letterkundige en stond aan het... Lees verder >>

Ingeleid, vertaald en van noten voorzien door Jan Gielkens De Duitse schrijver Georg Büchner (1813-1837) was net drieëntwintig toen hij overleed. Hij had meer van zich doen spreken als politiek actief student dan als letterkundige en stond aan het begin van een wetenschappelijke carrière. De laatste vier jaar van zijn leven werkte hij hard: tijdens zijn studie schreef hij enkele toneelstukken, een novelle, een politiek pamflet en een proefschrift. Bovendien vertaalde hij enkele toneelstukken. De combinatie van de vroege dood en de grote kwaliteit van het literaire werk zijn de oorzaak geweest van de roem van Georg Büchner, die in het Duitse taalgebied een absolute klassieker is. Met de novelle Lenz, zo is het algemene oordeel, begint het moderne Duitse proza, het toneelstuk Woyzeck is de basis van het moderne Duitse toneel en het politieke pamflet Der Hessische Landbote is een waardige voorloper van het Communistisch Manifest. Büchners werk is ook in Nederland en Vlaanderen bekend: zijn toneelstukken Dantons dood, Woyzeck en Leonce en Lena worden geregeld opgevoerd. Tot nu toe ontbrak in het Nederlandse taalgebied de vertaling van de correspondentie van Georg Büchner. De brieven die hij met familie, vrienden en collega's wisselde tonen de literaire kracht van Büchners taal. Bovendien zijn ze bouwstenen voor zijn biografie. Ze laten een jonge schrijver en wetenschapper zien die zijn weg zoekt in leven, politiek en literatuur en die tegelijkertijd werkt aan zijn latere roem. Georg Büchner, de brieven is ingeleid, vertaald en van uitvoerige annotatie voorzien door Jan Gielkens, historicus en germanist. De vertaler: Jan Gielkens is (mede)samensteller van verscheidene bronnenpublicaties op sociaal- historisch gebied. In 1998 promoveerde hij op een wetenschappelijke editie van de correspondentie van Karl Marx met zijn Nederlandse verwanten. Daarnaast is hij publicist en literair vertaler, onder andere van het werk van Nobelprijswinnaar Günter Grass.

with a postscript by mr Shaw
Frank Harris' life of Bernard Shaw was his biggest-selling book when first published, but was it actually written by him? In fact no less than four authors had a hand in it, but while an examination of the text may provide... Lees verder >>

with a postscript by mr Shaw Frank Harris' life of Bernard Shaw was his biggest-selling book when first published, but was it actually written by him? In fact no less than four authors had a hand in it, but while an examination of the text may provide some evidence of the literary skullduggery involved, most of the clues were destroyed by Shaw himself. Living in Nice in 1930, Harris was desperately ill and in need of money. Either he himself, or his secretary Frank Scully - of whom more shortly - came up with the idea of writing a biography of Bernard Shaw. Some materials were already to hand, principally Harris' portrait of Shaw from his earlier work Contemporary Portraits, Second Series, published in 1919, together with a number of letters from Shaw that Harris had received over the years. If Shaw and others could be persuaded to provide further material, Harris and Scully would have the makings of a potentially profitable book; so on that basis numerous letters were sent to Shaw and anyone else who might help, soliciting anecdotes, recollections and opinions of the great man. Frank Scully, to whom the book would eventually be dedicated, was an American journalist living in Nice, who at some time previously had misreported Harris as dead and thus caused his obituary to be printed in several American and English papers. Despite this rather macabre association, Scully became Harris' secretary some time around 1930. Scully later claimed in his book Rogues' Gallery to have ghost-written both the biography of Shaw and Harris' book of cowboy life On the Trail. Sheila Hodges, in her Gollancz, the Story of a Publishing House (1978) also says that Scully ghosted the Shaw biography. Scully alleged that Harris was too ill to write the book himself, that in fact his memory was so poor he could not remember what he had written from one day to the next, so he, Scully, had to take on the job himself. He also said that he did not receive any money for his enterprise, but since according to his version of events Harris was at the time practically ga-ga, it is hard to accord Scully much sympathy: it was he who negotiated the contracts and therefore rooked himself, it would seem. Now there comes into the story another figure: in her biography of Harris Philippa Pullar notes the following intriguing snippet from Nellie Harris' diary for January 17, 1931: Scully wants to employ labour - a competent man who knows how to write because now they have all the 'material'. Pullar did not identify the 'competent man', but it seems likely that he was in fact the anarchist Alexander Berkman. In a letter, Berkman writes:- ... the book on Shaw, published by Frank Harris after his death last year, had also my hand in it. It was the secretary of Harris, one Frank Scully, an American journalist, who was to help Harris write the book. Harris wrote about 40,000 words and could not go on. His memory failed and he repeated himself. So Frank Scully took the book in hand and invited me to help him, as he himself is no author, just a journalist. Some of the chapters in the book have been written by me from beginning to end. [Reproduced by permission of the International Institute of Social History] Berkman's claim is supported by the fact that the examples of Scully's prose I have seen are in a waggish, juvenile style which could hardly be passed off as that of Harris. The success of the project was threatened by the actions of Shaw, who had at first promised that Harris could use his letters verbatim, but then withdrew his permission and insisted that they must be paraphrased. Then, while this wrangling was still going on, Harris died. Shaw, perhaps regretting his intransigence and doubtless moved by Nellie's situation, took over the final preparation of the book. He wrote to Gollancz: The book falls off badly at the end. There are two chapters (one of them commercially libellous) so bad that I think he must have left them to Scully to write. Shaw corrected many factual errors and largely rewrote sections which were in an unsatisfactory state, then destroyed the galley proofs to hide the extent of his reworking, concerned to protect Harris' reputation and his own: a biography largely rewritten by its subject was unlikely to be warmly welcomed by its potential readership. George W. Bishop, a friend of Shaw's, described in his book of memoirs My Betters, what happened to the proofs: If it existed, one of the most interesting and valuable, pieces of Shaviana would be that proof copy of Bernard Shaw by Frank Harris. At Shaw's request Victor Gollancz had a page-proof bound up with blank sheets interleaved and he let me look at it with Shaw's corrections and revisions. Page after page had been entirely rewritten by G.B.S., who, as he stated, had piously preserved 'all the criticisms, jibes, explosions of passing ill-humour and condemnations'. Recently I asked Victor Gollancz if he still possessed that unique page-proof. He told me that shortly after the Frank Harris book was published, G.B.S. strode into his office in Henrietta Street and asked to see him. Shaw was shown into his room and he said he wanted the proof back. 'I went to the safe, where it was kept, and handed it to him to take away and destroy,' Victor Gollancz said somewhat ruefully. Despite Shaw's exertions there are still traces of the book's origins. Here is part of one passage as it appeared in Contemporary Portraits, describing Shaw's appearance at the time when Harris recruited him to write for the Saturday Review: Shaw at this time was nearing forty; very tall, over six feet in height and thin to angularity; a long bony face, corresponding, I thought, to a tendency to get to bedrock everywhere; rufous fair hair and long, untrimmed reddish beard; gray-blue English eyes with straight eyebrows tending a little upwards from the nose and thus adding a touch of Mephistophelian sarcasm to the alert, keen expression. He was dressed carelessly in tweeds with a Jaeger flannel shirt and negligent tie; contempt of frills written all over him; his hands clean and well-kept, but not manicured. His complexion, singularly fair even for a man with reddish hair, seemed too bloodless to me, reminded me of his vegetarianism which had puzzled me more than a little for some time. His entrance into the room, his abrupt movements - as jerky as the ever-changing mind - his perfect unconstraint - all showed an able man, very conscious of his ability, very direct, very sincere, sharply decisive. Now, from the first chapter of Bernard Shaw: My first acquaintance with him was listening to him forty years ago at a Socialist gathering in the East-end of London. He spoke under the auspices of the Social Democratic Federation of Hyndman and he spoke as a Communist, as a confirmed Marxian. He made a certain impression on me: he was very tall, over six feet in height, and thin to angularity: a long bony face, corresponding, I thought, to a tendency to get to bedrock everywhere; rufous fair hair and long, untrimmed reddish beard; gray-blue English eyes with straight eyebrows tending a little upwards at the outside and thus adding a touch of the familiar Mephistophelian sarcasm to the alert keen expression. He was dressed carelessly in tweeds with a Jaeger collar over a conventional tie; contempt of frills hands clean and well-kept, but not manicured. His complexion, singularly fair even for a man with reddish hair, seemed too bloodless to me, reminded me of his vegetarianism which had puzzled me more than a little for some time. His abrupt movements - as jerky as the ever-changing mind - his perfect unconstraint: all showed an able man, very conscious of his ability, very direct, very sincere, sharply decisive - and above all a charming talker with enough brogue to make women appraise him with an eye to capture. Who, I wonder, added that last clause? Here is another extract, this time from chapter nine of Bernard Shaw: Shaw was at this time over thirty-nine and thin as a rail, with a long, bony, bearded face. His untrimmed beard was reddish, though his hair was fairer. He was dressed carelessly in tweeds with the inevitable Jaeger collar. His entrance into the room, his abrupt movements - as jerky as the ever-changing mind - his perfect unconstraint, his devilish look, all showed a man very conscious of his ability, very direct, very sharply decisive, though a good deal of this may have been put on for my benefit. This is clearly the same passage edited by another hand; and again, a clause of somewhat derogatory import towards Shaw has been added. There are plenty of other examples of such gratuitous abuse, the most likely source being Scully, who himself admitted that at this time he bore a grudge against Shaw. A thorough textual analysis might reveal more, but my tentative conclusion is that Scully took Harris' meagre first draft and added a few insults to Shaw, then, finding the work too onerous, got Berkman in to finish it off. Whether Berkman had finished his efforts when Harris died is unclear, but whatever state the book was in at this point will never be known because of Shaw's final transformation of it into what we have today: an unsatisfactory, muddled work that is more interesting for what Shaw said about Harris in his postscript than for anything the unhappy team of Harris, Scully, Berkman and Shaw said, about Shaw.

Volgens Thomas Bernhard kan de kunst van het overdrijven ook de vorm van het understatement aannemen. Tegen die achtergrond mag de publicatie van Mijn prijzen gerust als een sensatie worden beschouwd. Twintig jaar geleden stierf Thomas Bernhard. Ter... Lees verder >>

Volgens Thomas Bernhard kan de kunst van het overdrijven ook de vorm van het understatement aannemen. Tegen die achtergrond mag de publicatie van Mijn prijzen gerust als een sensatie worden beschouwd. Twintig jaar geleden stierf Thomas Bernhard. Ter gelegenheid daarvan verschijnt dit boek, dat teksten bevat die nooit eerder zijn gepubliceerd. In deze nog door hemzelf verzorgde bundel (hij voltooide de teksten al in 1980, maar heeft ze bij leven nooit voor publicatie vrijgegeven) blikt Thomas Bernhard op onnavolgbare manier in toorn terug op de aan hem toegekende en uitgereikte literaire prijzen. Gedetailleerd schildert de begenadigde komiek de tragedies waarop de uitreiking van de hem toegekende prijzen meestal uitliepen. Ze leverden het ene schandaal na het andere op, waarover in dit boek een aantal schitterende anekdotes worden gedebiteerd. Schimpend op de hele mensheid en zijn hoofd schuddend over zichzelf produceert Thomas Bernhard een zelfportret van een zeldzaam kaliber. Zijn verhaal begint waar zijn autobiografie ophoudt: bij de vroege waardering voor zijn eerste roman, en eindigt met het uittreden uit de Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung. Vol verbazing, scheldend, vloekend en met een satanische lach worstelt Thomas Bernhard met de wereld in het algemeen en met het literaire en culturele wereldje in het bijzonder – dat hij daarvan zelf het middelpunt vormde, maakt deze bundel extra pikant.

De experts begonnen zich erbij neer te leggen dat Shakespeares komedie 'De storm' voor altijd onverklaard zou blijven. Met De Verborgen Shakespeare pakt theatercriticus Peter Liefhebber de handschoen op en vergelijkt hij stukken en sonnetten van... Lees verder >>

De experts begonnen zich erbij neer te leggen dat Shakespeares komedie 'De storm' voor altijd onverklaard zou blijven. Met De Verborgen Shakespeare pakt theatercriticus Peter Liefhebber de handschoen op en vergelijkt hij stukken en sonnetten van Shakespeare met het werk van andere denkers en kunstenaars, en ook met mythologische vertellingen en mystieke rituelen. Zijn door tal van voorbeelden onderbouwde conclusie luidt: 'De storm' is, net als Mozarts 'De toverfluit', een sprookje over bewustwording en evolutie van de mens. Peter Liefhebbers eerste toneelrecensies verschenen al in 1963 in de toenmalige Delftsche Courant en een aantal andere regionale kranten. In de jaren zeventig was hij onderwijs- en parlementair redacteur van De Telegraaf, maar keerde begin jaren tachtig terug naar zijn oude liefde: het theater. Na 1981 kwamen er voor De Telegraaf meer dan 3000 recensies bij. In De Verborgen Shakespeare combineert Peter Liefhebber zijn belangstelling voor theater met die voor filosofie en metafysica. In dit onthullende boek gaan kunst, filosofie en spiritualiteit hand in hand. Plato, Dante, Shakespeare, Goethe en andere kunstenaars komen eruit naar voren als vertegenwoordigers van een oude wijsheidstraditie.

... Lees verder >>