'Zijn beste werk' noemde Hugo Claus De verwondering, een caleidoscopische roman uit 1962.
Victor-Denijs de Rijckel, een 37-jarige leraar Engels-Duits, leidt na zijn scheiding een uitzichtloos leven. Als hij op het Bal van het Wit Konijn in Oostende... Lees verder >>

'Zijn beste werk' noemde Hugo Claus De verwondering, een caleidoscopische roman uit 1962. Victor-Denijs de Rijckel, een 37-jarige leraar Engels-Duits, leidt na zijn scheiding een uitzichtloos leven. Als hij op het Bal van het Wit Konijn in Oostende een gemaskerde vrouw ziet, ontwaken opnieuw zijn driften. Haar spoor leidt naar een kasteel in de West-Vlaamse velden. Dat blijkt ook het brandpunt van de verering voor een zekere Crabbe, een voorman van het fascisme die tijdens de oorlog mysterieus verdween. Gaandeweg gaat de Rijckel zich steeds meer met Crabbe identificeren. De verwondering volgt de grillige zoektocht van een gekwelde man naar zichzelf en zijn plek in een benauwende wereld. Het is een donker verhaal, bevolkt door lelijke, brutale figuren, maar allen door Claus ruimhartig getekend met humor en mededogen. Bart Meuleman maakte van het boek een levendige, bijna filmische theatertekst.

Een nare komedie in twee... Lees verder >>

Een nare komedie in twee delen

... Lees verder >>

... Lees verder >>

'Van begin tot het eind ontvouwt zich voor je ogen weliswaar een ongehoord rijk panorama aan personages, geschiedenissen, tragische lotgevallen, tijdsbeelden, helden van heel vroeger, Vlaamse helden, Vlaamse lafaards, leugenaars en dromers. Maar het werk... Lees verder >>

'Van begin tot het eind ontvouwt zich voor je ogen weliswaar een ongehoord rijk panorama aan personages, geschiedenissen, tragische lotgevallen, tijdsbeelden, helden van heel vroeger, Vlaamse helden, Vlaamse lafaards, leugenaars en dromers. Maar het werk is toch als een repeteergeweer van telkens hetzelfde thema. Claus: "Het is het gemekker van de geit die gekeeld wordt."' Kester Freriks 'Wie het toneelwerk leest van Hugo Claus, leest er bepaald over de werkelijkheid. Dat komt niet door een zogenaamd realistische stijl, die er algemeen voor garant staat dat de tekst niets met de werkelijkheid van doen heeft, maar door het zo indringend en herhaald presenteren van bepaalde thema's en gedragsstructuren dat uit het geheel van het werk een eigen wereld ontstaat.' M. Februari