Snorro ( de gemaskerde held is terug) - Don Duyns

Remake van de succesvolle familievoorstelling door het Ro Theater

Don Duyns onderwierp de voorstelling aan een rigoureuze herschrijfronde en Alex Klaasen schreef nieuwe liedjes.

Voor de buitenwereld is Don José (Van den Toorn) een gevoelige slapjanus, maar niemand weet dat hij stiekem transformeert tot gemaskerde, besnorde superheld Snorro, die het Mexicaanse dorpje Burrito al tijden beschermt tegen het terreurbewind van El Commandante (Tibor Lukács). Die troggelt namelijk belastinggeld van de straatarme inwoners af, en houdt bovendien een heel smokkelnetwerk aan suiker in stand. En suiker – dat weten alle kinderen in de zaal natuurlijk allang – is zo’n beetje het ongezondste, verslavendste en slechtste wat er is.

Het was destijds de tweede familievoorstelling van het duo Pieter Kramer (regie) en Don Duyns (tekst). Twee jaar eerder introduceerden ze met Lang en gelukkig het Nederlandse equivalent van de Panto: een Engelse theatertraditie van familievoorstellingen vol flauwe (vieze) humor, travestie en publieksparticipatie.

Snorro is wederom een drie uur durend feest, dat van flauwigheden aan elkaar hangt, maar tegelijkertijd het theater en al zijn wetten op een voetstuk zet. Met minimale middelen wordt een zo groot mogelijk feest getrapt, met een traan op de koop toe.

De toneeltekst van Duyns tuimelt van de ene locatie naar de ander. Vormgever Sjoerd Kortekaas ontwierp een fijne aaneenschakeling van eenvoudige maar inventieve bordkartonnen decors, die gemakkelijk en snel changeren. En is een decor even niet op tijd gereed? Dan spelen de acteurs de scène toch nog even opnieuw, maar dan in het Mexicaans. En vervolgens nog eens in het Turks. Zo lang als het nodig is. Het is die haast anarchistische vrolijkheid die de familievoorstellingen van het Ro zo sterk maakt.